تاثیر نخ بخیه روی موفقیت عمل جراحی

🔴 تاثیر نخ بخیه روی موفقیت عمل جراحی📢

🔹گردآوران:

حنانه محمودآبادی-نرگس ملک پور

جراحان باید مواد بخیه بهینه را برای تقریب بافت انتخاب کنند تا بهبود زخم و زیبایی اسکار را به حداکثر برسانند. بنابراین دانش در مورد ویژگی های آنها برای به حداقل رساندن ایسکمی ، کشش اضافی زخم و آسیب بافتی بسیار مهم است. این مقاله انتخاب انواع بخیه های موجود امروزه و طراحی مورد نظر آنها را شرح می دهد. مواد بخیه مدرن باید دارای استحکام کششی قابل پیش بینی ، جابجایی خوب ، ویژگی های ایمن گره زدن باشند و می توانند با یک عامل ضد باکتری برای مقاومت در برابر عفونت تقویت شوند. استحکام کششی با اندازه بخیه محدود می شود. کوچک ترین اندازه بخیه ای که هدف را براورده می کند باید به گونه ای انتخاب شود که اسیب بافتی و مواد خارجی در داخل بافت به حداقل برسد. بخیه های تک رشته ای هنگام عبور از بافت ها مقاومت کمتری دارند، در حالی که بخیه های چند رشته ای دارای استحکام کششی و انعطاف پذیری بالاتری هستند اما اصطکاک بافتی بیشتری دارند و خطر سینوس بخیه و عفونت را به همراه دارند.

بخیه های قابل جذب طبیعی مشتق شده از کلاژن پستانداران تحت تخریب آنزیمی قرار می گیرند در حالی که پلیمر های مصنوعی تحت هیدرولیز قرار می گیرند. ساختار های کلاژن یا پلیمر در بخیه را می توان برای کنترل زمان جذب اصلاح کرد. در مقابل بخیه های غیر قابل جذب معمولا یک واکنش التهابی ایجاد می کنند که در نهایت با تشکیل بافت فیبری کپسوله می شود. واکنش بیش از حد منجر به التهاب مزمن اسکار کمتر از حد مطلوب یا اکستروژن بخیه می شود. اخیرا بخیه های خاردار روشی را که جراحان با از بین بردن گره ها توزیع کشش زخم و افزایش راندمان بستن زخم ها را تقریب می کنند تغییر داده اند. به طور مشابه چسب های مدرن پوست هم به عنوان ابزار بسته کننده و زخم و هم به عنوان یک پانسمان انسداد عمل می کنند. آنها نیاز به بخیه های پوستی را از بین می برند بنابراین زیبایی اسکار را بهبود می بخشند و در عین حال زخم را از محیط خارجی می بندند.

کلمه بخیه از کلمه لاتین  sutura مشتق شده است (یک درز دوخته شده) موادی از جمله کتان پنبه موی اسب تاندون ها و روده های حیوانات و سیم هایی از فلزات گرانبها برای تخمین زدن زخم ها و عمل بستن به عنوان پیوند استفاده شده اند. بسیاری از سازگاری ها در طول زمان منجر به محصولات پیچیده ای شده است که امروزه در عمل خود استفاده می کنیم.

جراحان روزانه بافت را تخمین می زنند اما اغلب انتخاب بخیه و سوزن آن ها بر اساس آموخته هایی است که در آموزش یا از طریق رویداد های منفی در طول حرفه خود آموخته اند. جراح باید از ویژگی های انتخاب بخیه خود آگاه باشد و ماده مناسبی را انتخاب کند که فضای مرده و خطر تهاجم میکروبی را به حداقل برساند و در عین حال تقریب دقیق زخم را به حداکثر برساند و در نهایت زیبایی اسکار را بهینه کند. اینکه چه بخیه یا ترکیب بخیه ای در هر مورد جراحی خاص استفاده شود در بین جراحان بسیار متفاوت است. بنابراین دانش در مورد گزینه های متعدد موجود به جراحان کمک می کند تا تمایلات خود را توسعه دهند.

ویژگی های بخیه

ویژگی های مطلوب یک نخ بخیه به خوبی مستند شده است و شامل داشتن بیشترین استحکام کششی قابل پیش بینی مطابق با محدودیت های اندازه ، ویژگی های جابجایی خوب ، و گره زدن ایمن است. با گذشت زمان جراح ترجیحات بخیه ای را مخصوص عمل خود بر اساس دانش خود ایجاد می کند. بهبود بافت و خصوصیات فیزیکی و بیولوژیکی مواد و عوامل بخیه مانند عفونت تشکیل بیوفیلم و پاتوژن های چند مقاوم.

تخریب بخیه: گزینه های قابل جذب و غیر قابل جذب

نحوه تجزیه بخیه بر انتخاب ماده برای استفاده داخلی در لایه های عمیق تر و برای تقریب پوست تاثیر می گذارد. بخیه های قابل جذب معمولا از کلاژن پستانداران ساخته می شوند که در نهایت توسط آنزیم های بدن هضم می شود یا از پلیمر های مصنوعی که تحت هیدرولیز قرار میگیرند. هیدرولیز فرایندی است که در آن آب به رشته های بخیه نفوذ می کند و باعث شکسته شدن ساختار پلیمری رشته می شود. حفظ تعادل بین جذب سریع و افزایش استحکام کششی توسط تیمارها و ساختار شیمیایی که زمان جذب را طولانی تر می کند، کمک می کند.

به طور معمول زمانی که زخم با بخیه قابل جذب بسته می شود کاهش استحکام کششی در هفته های اول به صورت تدریجی و خطی است. در طی این دوره یک پاسخ سلولی لکوسیت برای حذف بقایای سلولی و مواد فیزیکی بخیه نصب می شود و این فرایند با مرحله دوم که در آن اکثر توده بخیه از بین می رود همپوشانی دارد. هر یک از این مراحل می تواند تحت تاثیر عفونت و کمبود پروتئین قرار گیرد جایی که استحکام کششی خیلی سریع از بین می رود و از بین رفتن زخم به صورت بالینی آشکار میشود. هیدرولیز درجه کمتری از واکنش بافتی را در مقایسه با فرایند تجزیه آنزیمی ایجاد می کند. در مقابل پاسخ بافت درون تنی اطراف مواد تجزینه ناپذیر شامل فیبروبلاست هایی است که بخیه را با تشکیل کپسول فیبری محصور میکنند. ماکروفاژ های مجاور و سلول های غول پیکر خارجی در فرایندی به نام فاگوسیتوز سر سرخورده پاسخ میدهند جایی که آنها سعی می کنند بخیه تجزیه نا پذیر را به صورت آنزیمی تجزیه کنند به عنوان مثال بخیه های نایلونی غیر قابل جذب معمولا برای نزدیک کردن لبه های پوست روی صورت استفاده می شوند که در آن نتیجه زیبایی شناختی بسیار مهم است. اینها زود تر برداشته می شوند تا از التهاب بافت و پاسخ ناخواسته بافتی در اطراف ماده بخیه جلوگیری شود کخ می تواند آثار نامطلوبی را به جا بگذارد. در مقابل بخیه های غیر قابل جذب پرولن را می توان برای تثبیت مش بهینه در ترمیم فتق استفاده کرد. آنها به طور دائم در محل رها می شوند جایی که توسط بافت فیبری همراه با مش محصور می شوند. هنگامی که به استحکام مکانیکی افزایش یافته نیاز است مانند بسته شدن استرنوتومی از سیم های فولادی برای رسیدن به پیوند استخوانی استفاده می شود.

بخیه های قابل جذب طبیعی

بخیه های قابل جذب ممکن است به عنوان طبیعی ( روده جراحی) با مصنوعی ( پلی گلاکتین در اشکال مختلف آن ( به عنوان مثال پوشش دهی شده ویکریل پلی گلاکتین ۹۱۰ منوکریل پلیگلکاپرون ۲۵ و پلی دیوکسانون PDS II)) طبقه بندی شوند. انواع طبیعی روده جراحی از رشته های فرآوری شده کلاژن بسیار خالص شده تشکیل می شوند که نه تنها استحکام کششی بلکه تجزیه پذیری آن را نیز تعیین می کند.

نخ های مصنوعی قابل جذب

یکی از بخیه های پر کاربرد در بین جراحان پلاستیک بخیه قابل جذبی است که استحکام کششی خود را برای مدت زمان قابل پیش بینی حفظ می کند و واکنش بافتی کمتری نسبت به روده جراحی نشان می دهد. معرفی اولیه یکی از این بخیه ها به بازار در سال ۱۹۷۴ Vicryl بود یک بخیه بافته شده و قابل جذب به طور طبیعی که بعدا در سال ۱۹۷۹ برای بهبود عبوذ بافت نرم تر و حمل و نقل و اطمینان از بستن گره ایمن تر (Coated (Vicryl اصلاح شد.

نخ های مصنوعی غیر قابل جذب

بسیاری از جراحان ارتوپد ترجیح می‌دهند از نخ بافته شده پلی اتیلن ترفتالات استفاده کنند که یک نخ غیر قابل جذب برای رباط یا تاندون است،با پلی بوتیلات پوشانده شده است بنابراین عبور آسان الیاف از بافت و گره زدن صاف را امکان پذیر میکند.به دلیل بی اثر بودن،حداقل واکنش را برمی‌انگیزد و مشخص نیست که مقاومت کششی آن به طور قابل توجهی با زمان تغییر می‌کند.

در حوزه جراحی کانتورینگ بدن،زمانی که برای لایه برداری دیواره شکم یا بستن برش های ابدومینوپلاستی استفاده میشود، Ethibond می‌تواند به دلیل وجود دائمی جسم خارجی در زخم باعث ایجاد سینوس ها/ بافت گرانوله شود.این میتواند منجر به بروز مشکلاتی شود که سال ها پس از جراحی ایجاد میشود